Αστείο πως δουλεύει η ζωή.

Είχα λοιπόν μια παιδική φίλη. Όταν ήμουν μικρή οι γονείς μου συνέχεια με σύγκριναν μαζί της, μου έλεγαν πράγματα του τύπου " η Μαρία (ψεύτικο όνομα) κάνει αυτό, γιατί δεν κάνεις και συ αυτό;" η "γιατί δεν είσαι σαν την Μαρία;". Ήταν αριστουχα μαθήτρια στο σχολείο, εγώ ήμουν απλά καλή.Η μητέρα της συνέχεια μου έκανε παρατήρηση και low-key bullying όταν προσπάθησα να πω το οτιδήποτε αρνητικό για αυτήν (την Μαρία).Όταν μιλούσαμε με μια άλλη φίλη μου συνηδιτοποησα ότι είχαμε και οι δύο περάσει από κατάθλιψη και γενικά είχα θέματα με το άγχος αλλά η "Μαρία" δεν είχε περάσει ποτέ κάτι τέτοιο. Ήταν πάντα υπερβολικά θετική και αυτό μου φαινόταν πολύ περίεργο και πότε δεν το καταλάβαινα. Ποτέ δεν φαινόταν τα ανησυχεί για το μέλλον ενώ εγώ πάντα ανησυχούσα υπερβολικά πολύ από τότε που άρχισε η κατάθλιψη στα 15 και αν και δεν έχω κατάθλιψη πλέον συνεχίζω να σκέφτομαι το μέλλον μου και να ανησυχώ. Εγώ αποφάσισα να μην πάω πανεπιστήμιο για ΠΟΛΛΟΥΣ λόγους που θα μου έπαιρνε πολύ ώρα να τους γράψω όλους. Οι γονείς μου θυμάμαι ότι με έκριναν πολύ για αυτήν μου την απόφαση και γενικά ήταν πολύ δύσκολο για μένα εκείνη την περίοδο. Κατάφερα να φύγω από το σπίτι μου στα 20 όταν μετά από 2μιση μήνες βρήκα επιτέλους την "πρώτη" νόμιμη δουλειά μου στην οποία δούλευα 6 ώρες μόνο και μετά από 1μιση μήνα βρήκα και μια δεύτερη στην οποία δούλευα 5. Ήταν μια περίοδος (περίπου 1μισης μήνας) που επειδή εμένα πολύ μακριά από τις δουλειές μου και δεν είχα βρει σπίτι ακόμη κοιμόμουν μόνο 5 ώρες. Αλλά δούλεψα πολύ σκληρά και πιστεύω ότι αυτό με βοήθησε σε πολλά. Αυτή λοιπόν αποφάσισε να πάει στο Πανεπιστήμιο και πήγε να σπουδάσει για να γίνει κοινωνική λειτουργός. Ενώ ήταν αριστουχα. Εγώ προσωπικά το θεώρησα μια πολύ λάθος κίνηση από μέρους της άλλα όπως και να χει ήταν δική της επιλογή και δεν μου έπεφτε λόγος. Οι γονείς της πλήρωναν τις σπουδές της(δηλαδή τα έξοδα που είχε από το σπίτι που νοίκιαζε κτλ)που ήταν πολύ μακριά από το πατρικό της. Γενικά εγώ έπρεπε να δουλεύω από τα 14 και ζηλευα όλους τους υπόλοιπους συμμαθητές μου γιατί κανείς άλλος δεν δούλευε και εκτός από αυτό οι γονείς τους πλήρωναν για σπουδές σε άλλες πόλεις. Όπως και να χει. Πρόσφατα (τον Δεκέμβριο) πήρε το πτυχίο της και όπως πολύ κάνουν ανέβασε χαρούμενες και κάπως cringy φωτογραφίες στο Instagram. Πριν πάρει καν το πτυχίο της μετακόμισε με την αδερφή της στον ίδιο νομό που βρίσκεται το πατρικό της αλλά στην πόλη. Απότι καταλαβαίνω όμως δεν έχει βρει καν δουλειά (ούτε αυτή ούτε η αδερφή της ) και το σπίτι και τους λογαριασμούς λογικά τους πληρώνουν οι γονείς της. Να σημειωθεί ότι δεν ειμαι σίγουρη, απλά υποθέτω καθώς δεν έχει πει κάτι για δουλειά και ούτε ποσταρει κάτι στο Instagram. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το εξής. Πως γίνεται να μην νοιώθει άσχημα που μια ζωή της τα πληρώνουν όλα οι γονείς της; Πως γίνεται να συνεχίζει να έχει αυτοπεποίθηση και σκέφτεται θετικά ενώ ζει ως βάρος; Θεωρώ ότι παρόλα αυτά που έγιναν και όλα αυτά που πίστευαν οι άλλοι για μένα είμαι αρκετά επιτυχημένη για την ηλικία μου. Είμαι περιφανή για αυτό, αν και έχω πολύ μεγαλύτερους στόχους. Δεν μπορώ να καταλάβω λοιπόν πως ένας τέτοιος άνθρωπος, που είχε τα πάντα έτοιμα, μπορεί να τα πετάξει όλα έτσι σε ένα κατά την γνώμη μου άχρηστο πτυχίο και να συνεχίζει να είναι βάρος. Πως μπορεί και συνέχιζει να έχει ένα θετικό ύφος προς την ζωή και αυτοπεποίθηση ενώ ζει έτσι. Έχω θα ένιωθα ντροπή. Ακόμη και με ότι έχω τώρα είμαι απογοητευμένη (ναι αν και είπα ότι είμαι περιφανή) γιατί είχα πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες από την ζωή μου. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τέτοιους ανθρώπους.